بررسی تأثیر سه شیوة تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر مقدار لپتین پلاسمای دانشجویان پسر

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر سه شیوة تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر مقدار لپتین پلاسمای دانشجویان پسر بود. به این منظور از 48 دانشجوی پسر با میانگین سنی 45/21 سال برای شرکت در پژوهش دعوت به عمل آمد. افراد مورد بررسی به صورت جایگزینی تصادفی در سه گروه تمرینی استقامتی (12=n)، گروه تمرین مقاومتی (12=n) و تمرین ترکیبی (12 = n) و یک گروه کنترل (12 = n) قرار گرفتند. ابتدا قد، وزن، درصد چربی، شاخص bmi و از طریق روش های مربوط اندازه گیری شد تا چهار گروه همگن شوند. گروه تمرین استقامتی به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته تحت تأثیر تمرینات استقامتی تا شدت 85 درصد حداکثر ضربان قلب قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی نیز پس از تعیین 100 درصد قدرت هر یک از افراد، درصدی از حداکثر قدرت، طی جلسه های تمرین برای آنها تجویز شد. افراد گروه تمرین ترکیبی، هر دو برنامة تمرین استقامتی و مقاومتی را در یک روز انجام دادند. به منظور مقایسة نتایج پیش آزمون با پس آزمون از آزمون t گروه های همبسته و anova استفاده شد. نتایج نشان داد که هر سه شیوه تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی تأثیر معنی داری بر کاهش سطوح لپتین پلاسمای مردان غیر ورزشکار دارد(982/0p=). بین تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر تغییرات لپتین پلاسما تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بنابراین می توان گفت فعالیت بدنی منظم از هر نوع استقامتی، مقاومتی یا ترکیبی که تعادل منفی انرژی به همراه داشته باشد، موجب کاهش سطح لپتین می شود.